اشعار

ای هـمـۀ عـمـر من لحـظـۀ دیـدار تـو            تـنـد مـرو تا کـنـم جان خود ایـثـار تو
با چه دلی می بری از من مظلومه دل            ای که دلـم از ازل بـوده گـرفـتـار تـو

تـنــد مــرو از بـرم کـز بـغـل مــادرم            بوده نگـاهـم فـقـط بر گـل رخـسار تو
اهل حرم چون سپاه دور تو با تیـر آه            دخت عـلی پیش رو جای عـلـمدار تو
صبر کن ای تشنه لب تا که در این تاب و تب            آب به طفـلان دهـد دیـدۀ خـونـبـار تو
بـا دل افـروخـتـه بـا جـگـر سـوخـتــه            بر تو دعـا می کـنـد عـابـد بـیـمـار تو
دشمن اگر از عناد گوش به پندت نهاد            در پی پـاسخ نبـود سنـگ سـزاوار تو
با همه داغ جگر نیست به من سخت تر            لحـظـه ای از لـحـظـۀ آخـر دیـدار تـو
یار تو را می برد، گرگ تو را می درد            یوسف من می روی دست خـدا یار تو
سینه ام آمد به تنگ شد جگرم چنگ چنگ            کاین همه گرگ آمده بر سر بازار تو
مشتری تو خداست با همۀ هست خود            "میثم" بی مایه هم گـشته خـریـدار تو

سوختم، برخاست باز از دل نوایی سوخته           چیست این دل؟ شعله ای از خیمه هایی سوخته

چیست این دل؟ یک نی خاموش خاکستر شده           که حکایت می کـند از نـیـنـوایی سوخته

بند بـنـدش از جـدایی ها شکـایت می کند           روضه میخواند به سینه با صدایی سوخته

روضه میخواند ز نی هایی و سرهایی غریب           پـیـش روی کـاروانِ آشـنـایـی سـوخـتـه

روضه میخواند از آن نی، آه، آه آن نی که خورد           بر لـبـانـی تـشنـه و بر آیـه هـایی سوخته

این سر اینجا، چند فرسخ آن طرف تر پیکری           غرقِ در خون در میان بوریایی سوخته

دل ز هم پاشید چون اوراق مقتل، گوییا           نسخه ای خـطی ز داغ ماجرایی سوخته

تـکّـه تـکّـه در عــبـا آئـیـنـۀ روی نـبــی           آیـۀ تـطهـیـر می خـواند کـسایی سـوخته

دختری چیده ست یک دامن گل از یک بوته خار           گل به گل دامانش آتش، دست و پایی سوخته

بر لبم گاه از دل این آتش زبانه می کشد           آتـشی مکـتوم از کـرب و بـلایی سوخته

رَوی به جانب لشگر برو خداحافظ            که نیست چارۀ دیگر برو خداحافظ

برو ولی کمی آهـسته تر برادر جان            چو جان ز پیکر خواهر برو خداحافظ

پس از پیمبر و آلش دلم به تو خوش بود            عـزیـز جان پـیـمـبـر برو خداحافظ

به لشگری که ندارند غیرِ بغض علی            مگو سخن تو ز حیدر برو خداحافظ

بـپـوش پـیـرهنِ دستـبـاف مـادر را            تویی و غـارت پیکر برو خداحافظ

ولای دست تو قلب صبورِ زینب شد            به حـول قـوۀ داور بـرو خـداحـافظ

قسم به عصمت زهرا نمیدهم هرگز            به خصم،یک نخِ معجر برو خداحافظ

برای دین خـدا حاضرم شوم تا شام            اسیر و بی کس و یاور برو خداحافظ

ز کام تشنۀ تو عالمی شود سیـراب            به حصرِ نیزه و خنجر برو خداحافظ

سرت به نیزه رود گر برابرِ زینب            خـدا که هست برادر؛ برو خداحافظ

تو زیر چکمه و من زیر تازیانه ولی            بپاست خـطبۀ حـیـدر برو خداحافظ

به شام و کوفه به ذکر علی ولی الله            کـنم قـیامتِ محـشر بـرو خـداحافظ

پیام خون تو را تا مدینه خواهم برد            اگر چه با دل مضطر برو خداحافظ

قـدم قـدم ز حـرم میـشوی جـدا برگرد            بدون خواهر خود میروی کجا برگرد

به پای تو همه گـیسوی من سفـید شده            نزن به سیـنۀ من دست رد اخا برگرد

به گـردنت به خـدا حـق مـادری دارم            به حرمتی که بُوَد بین ما دو تا برگرد

ز کـودکـی روش دلـبـری ز تو بـلـدم            قـسـم به مـادرمان فـاطآمه بیا بـرگرد

تـمام ترس من اینـست گـیسوان سرت            گره گـره بـشود، بیـن پنجـه ها برگرد

ز قـبل آنکه به پیـشم تن تو در گودال            جدا جـدا بشود زیر دست و پـا برگرد

بـیا و پیـش از ایـنکه به تـیـزی نـیـزه            کسی به هم بـزند پـیکـر تو را برگرد

متاب ای ماه امشب، تا نبینم صبح فردا را           ببار ای اشک تا دریا کنم دامان صحرا را
بریز ای آسمان خون جای باران بر زمین امشب           که پرپر میکند فردا خزان گلهای زهرا را

بگریید ای تمام اهل عالم آن چنان امشب           که با اشک خود از خجلت برون آرید سقا را
ندای ارجعی دل بُرده از هفتاد و دو عاشق           صدای العطش آتش زده اعماق دریـا را
وضو گیرید از خونِ دلِ خود ای بنی هاشم!           که بردارید فردا از زمین، قـرآن لیلا را
نگهدار ای سکینه! اشکهای دیدۀ خود را           که در گودال خون فردا بشویی جسم بابا را
میا ای آفـتابِ صبح بیرون از افـق فردا           که با سوز عطش اصغر ندارد تاب گرما را
الهی مهـرﹾ زندانی شود در سیـنۀ مشرق           که در گودالِ خونﹾ زهرا نبیند ظهر فردا را
بگردید آل یاسین سخت فردا در بیابان ها           که دریابید زیر خارها گـل های طاها را
سپاه حق و باطل صف کشیدند از دو سو میثم           میان این دو صف بشناس دنیا را و عقبا را

یعـقوب های چشم مرا گـریه پیـر کرد            عطر حرم رسید و مرا هم اسیـر کرد

بیـش از گـدا نبـودم و اما به لـطف تو            رخت غـلامـی تو مـرا هـم امیـر کرد

دیگر غذای خانۀ مان باب میل نیست            تنهـا مـرا غـذای عـزاخـانه سیـر کرد

هر شب برای زخم لبت گریه می کنم            غمهای روضۀ تو مرا گوشه گیر کرد

بر روی نیزه رفت که ما بندگی کـنیم            آقای ما کرم به صغـیر و کـبـیـر کرد

تا پشت و روی پیکرتان را یکی کـند            ده تا سـواره را عـمر سعد اجـیـر کرد

وقـتـی کـفـن بـرای تن پـاره ات نـبـود            با احتیاط پیکرتان را حصیر کرد…

فـطـرس بـیا سـلام مـرا تا حـرم بـبـر            یعقوب های چشم مرا روضه پیر کرد

آبـروی اهل ایـمان ز آبروی زینب است           حوض کوثر مملو از آب وضوی زینب است

این سوی میزان ملائک مست مست مست مست           آن سوی میزان فقط یک تار موی زینب است

از چه صحن بوتراب از بوی جنّت پر شده؟           درب و دیوار حریمش مست بوی زینب است

کعـبه می گردد به دور گـنـبد شاه دمشق           سوی هر قبله نما حقاً بسوی زینب است

حوض کوثر شد موثّر از صفای اشک او           آب زمزم قطره ای از آب جوی زینب است

قل هو اللهٌ احد، تفسیر نام مرتضی است           ذوالفقار مرتضی تفسیر هوی زینب است

وحی را با خطبه اش معنا نمود و زنده کرد           جبرئیل الحق گدا و خاک کوی زینب است

غیر از این خاک بلاکَش، وطنی نیست تو را           جز سنان و نی و خنجر، چمنی نیست تو را

گـفـتـم از خـاتـم انگـشت تو را بـشنـاسم           تو که انگشت نداری، یمنی نیست تو را

تو پس از قتل حسن، گفتی غارت زده‌ام           حال غارت شده‌ای، پیرهنی نیست تو را

اسـتـخـوان های تنت مثـل دلت نـرم شده           جز من و مادرمان، سینه زنی نیست تو را

بسکه اسب از بدنت رد شده چون خاک شدی           تا رسیدم به تو دیـدم، بدنی نیست تو را

بـوریـا بود بـهـانـه، که بـدن جـمـع شود           ورنه جز خاک بیابان، کفنی نیست تو را

تو كيستی كه گرفتي به هر دلي وطنی؟           كه نه در انجـمنی، ني بـرون ز انجمنی
محمدي؟ نه! علي؟ نه! حسن؟ نه! پس تو كه‌ای؟           كه جلوه‌ها بنمودی چو گل به هر چمنی

جگر خـراش عـقـیقی خراش بر جگری           سخن گداز و سخن آفرین و خوش سخنی
به خُـلق، مثل محمد؛ به خوی، مثل علی           به روی، از هـمـۀ خـلـق، خلـقت حـسنی
تو آن حسين غريبي كه زير خنجر شمر           به فـكـر رنج و غـم شيـعـيان‌ خويشتـنی
تو آن حسين‌ شهيدي كه در كـنار فـرات           شدي شهـيد و نـكـردی ز آب، تر، دهـنی
تو آن حسين غـريـبی كه روز عـاشورا           جهان مصالحه كردی، به كهنه پيرهـنی

بـلی بـلی تو هـمـانی که روز عـاشـورا           ز ظلـم قـوم ستـمگـر، نبـرده یک کـفـنی
تو آن حـسین غـریـبـی که خـانه خـولـی           سرت به کنج حیاط و جـداست از بـدنی
تو آن حسين وحيدی كه زد به لعـل لبت           يزيد، چوب، بگفتا: چه خوش لب و دهنی

خموش ناصردین شو که زینب مضطر           بگـفت نیست بدوران ستم کشی چو منی

در یـورش آن سپـاه بر تو چه گـذشت            بی یـاور و بـی پـنـاه بر تو چه گـذشت

لـشگـر هـمه سـوی تو هـجـوم آوردند            در گـودی قـتـلگـاه بر تو چـه گـذشت

آوای ضـعــیـف(الـعــطــش) مـی‌آمــد            تو بودی و شمر و... آه بر تو چه گذشت

لب تشنه به روی خـاک جان می‌دادی            ای کـشتـۀ بـی گـنـاه بر تو چه گـذشت

می‌کـرد حکـایت از سخـن های مـگـو            بی‌تـابی اسب شه... بر تو چه گذشت

در عـلـقـمـه دیـدنـد هـمه اشـک تو را            هـنـگـام فـراق مـاه بـر تو چه گـذشت

می‌سوخت در آخـرین نگـاهت زیـنب            در شـعـلۀ آن نـگـاه بر تو چه گـذشت

دستی از معجزه سرشار تویی یا عباس            قـمـر حـیـدر کــرّار تـویـی یـا عـباس

به همان نهر که طوف تو نموده است قسم            کـعـبـۀ گـنـبـد دوّار تـویـی یـا عـبـاس

مـادر دهـر شـبـیـه تـو نـمی زایـد بـاز            گـوهـر بی بـدل انگـار تـویی یا عباس

حلقۀ عشق وسیع است و در این حلقه فقط            آن که شد نقطۀ پرگـار تویی یا عباس

کاشف الکرب حسینی و به لشگر آنکه            زهره بُرد از دل کـفّار تویی یا عباس

جـرعـه‌ای بـوسه به لب های اباعبدالله            از لـب آب طـلـبـکـار تـویی یا عـباس

ساقی مشک به دوشی که لب آب فرات            به عطش می زند افسار تویی یا عباس

دستت افتاد زمین، آب به خیمه نرسید            خجل از فـاطمه اینـبار تویی یا عباس

هر چه آمد به سرت، نور سرت کم نشده            بر سـر نـیـزه قـمربـار تویی یا عباس

سنگ ها نرخ سرت را چقدر چوب زدند            یـوسف رفـته به بـازار تویی یا عباس

سـر بـازار بـیـا اهـل حـرم را دریـاب            که به این قـافـله سـتّـار تویی یا عباس

همیشه روی لـبم ذکـر یا اباالفضل است           چراکه حضرت مشکل گشا اباالفضل است

دودست داده به راه خدا وپس چه عجب           اگر که معنی دست خـدا اباالفـضل است

به جمله جملۀ یا کـاشف الـکـروب قـسم           که استجابت صدها دعـا اباالفضل است

نمونه است اباالفضل و در مسیر حسین           کسی که شدهمه چیزش فدا اباالفضل است

از ابـتـدا بـه من آمـوخـت مــادرم تـنـها           دوای درد گـرفـتـارهـا ابـاالـفـضل است

چه ترس دارد از آتش ،چه ترس از دوزخ           اگر شفاعت هر شیعه با اباالفضل است

خـود امــام زمـان گـفـتـه اسـت مـی آیـد           به مجلسی که در آن ذکر یااباالفضل است

بـگـیـر ذکـر ابـاالـفـضـل با امـام زمـان           ببین که بر لب صاحب عزا اباالفضل است

خود را مقـیم وادی احـساس می‌کنم            دل را خـمار بوی گـل یـاس می‌کنم

تا نام پـاک ساقی لب تـشنه می‌بـرم            بوی تو را به میکده احساس می‌کنم

تا وا کنی دگر گرهِ کورِ کارِ من...            خود را دخیل حضرت عباس می‌کنم

اشكی كه داده‌ای به دو دنیا نمی‌دهم            کی اعتنا به گوهر و الماس می‌کنم؟

تا که بیایی از سفر ای باغبان عشق            یاد گـل شکـسته قـد از داس می‌کنم

امشب برای خواندنِ این روضه های سخت            آقا ببخش این همه وسواس می‌کنم!

دست بریده بود و علم بود و مشک بود

قد خـمیده بود و حرم بود و اشک بود

نه در توصیف شاعرها نه در آواز عشاقی            تو افزون تر از اندیشه فراوان تر از اغراقی

وفـاداری و شـیـدایی عـلمداری و سقایی            ندارند این صفت ها جز تو دیگر هیچ مصداقی

به خوبیِّ تو حتی معترف بودند بدخواهان            یزید آنجا که می‌گـویـد الا یا ایهـا الساقی

تمام کودکان معراج را توصیف می‌کردند            مگر پیداست از بالای دوش تو چه آفاقی

چنان رفتی که حتی سایه‌ات از رفتنت جا ماند            رکاب از هم گسست از بس برای مرگ مشتاقی

فرار از تو فراری می‌شود در عرصۀ میدان            چنان رفتی که بعد از آن بخوانندت هوالباقی

بدون دست می‌آیی و از دستت گریزانند            پُر از زخمی هنوز اما برای جنگ قبراقی

به سوی خیمه‌ها یا (عُدَّتی فی شِدَّتی) برگرد            که تو بی‌مشک سقایی که تو بی‌دست رزّاقی

شنیدم بغض بی‌گریه به آتش می‌کشد جان را            بماند باقی روضه درون سیـنـه ام بـاقـی

هرکس که دلش خواست ببیند عظمت را            بـایـد برود تا که بـبـیـند حـرمت را

الحق که خـدای ادبـت، ام بنین است            حـق خـیـر دهـد والـدۀ محترمت را

گفتم: قسمی یاد بده، گفت: ابالفضل            از آذریـان یـاد گـرفـتـم قـسـمـت را

من بـار گـناهـان خودم را نکـشیـدم            اما به روی شانه کـشیـدم علمت را

فردا قلم عفو شود در صف محـشر            وقتی ببرد فـاطـمه دست قـلـمت را

این نیز مقامی است که غمخوار تو هستم            ممنون خدایم که به من داد غمت را

بگذار که در عشق تو این سینه بسوزد            دم کن نفسم را که بخوانم دو دمت را

"ای اهل حرم میر و عـلمدار نیامد            سـقـای حسیـن سیـد و سـالار نیـامد

پروردگار فضل و ادب هردو باهم است           لقمان همیشه محضر او تا کمر خم است

مثل حسین، جود و سخایش حَسن صفت           حیدر خصال و ساقی و سردار علقم است

بابـش ابـوتـراب و خودش باب آب، پس           با این حساب در کـف او کل عـالم است

در فن رزم معجزه گر گویمش سزاست           دنیا به جـنگ او بـرود بـاز هم کم است

در هر دو نقش عاشق و معشوق شد مثل           تعریف عشق بی یل حیدر چه مبهم است

شخصیتی است فوق بشر، ایده آل و ناب           اسـبــاب ســر فـــرازی اولاد آدم اسـت

الـحـق کـه شـد میـر و عـلـمدار کـربـلا           اسـتـاد جـنـگ با روش نـامـنـظـم اسـت

دریا دلی که دل به دل یـم زد و گـذشت           دریا به حسرت نگهش غرق ماتم است

از مشـک او پـیـالـۀ چـشمـم شده پُر آب           در کار خـیـر و نیک همیشه مقـدّم است

صیـاد را هم از در خـود رد نـمـی کـنـد           در این بساط روزی او هم فـراهم است

چون درک کرده حـالت یک نا امیـد را           خیلی به رفع حاجت مـردم مصمّم است

آقا نگـاهـم مانـده بر در تا بـیایی           از جـاده های روشـن فـردا بیایی

دوری تو بغضی نشانده در گلویم           ای کاش میشد یا بمیـرم یا بیایی

دارد توسل میکند چشمان خیسم           ای حاجت روز و شب دنیا بیایی

پـیچـیـده شد کار تمام شیعـیـانت           باید بـرای رفـع مشکـل ها بیایی

دیشب دعـا کردم برای دیدن تو           دیشب غزل گفتم ردیفش با بیایی

امشب دخیلم بر دو دستان ابالفضل           شاید میـان روضـۀ سـقـا بـیـایی

در انتـظـار تو تمام لحـظه ها را           آقا نگـاهم مـانـده بر در تا بیایی

هیچ کس مانندِ عـبـاسـم مرا یـاری نکرد           هیچ کس مثل ابوفـاضل عـلمداری نکرد

دست از دست و سر و هستیِّ خود آری کشید           با مُواساتش کسی اینگونه دینداری نکرد

گفت برگردان امان نامه، امانِ من خداست           هیچ کس با دشمنش اینگونه رفتاری نکرد

کس ندیده، هیچ سـقـایی بـمیـرد تشنه لب           یادی از لبهای خود وقت گرفتاری نکرد

بر مقامش غبطه خورده هر شهید و هر امیر           هیچ سرداری چنین بی دست طیاری نکرد

بسکه چشمانش برآن طفلان عطشان خون گریست           از ادب مانند او کس جوی خون جاری نکرد

یا اخی را گفت و از زین واژگون شد بر زمین           وقتِ جانبازی به جز جان باختن کاری نکرد

دید چون یاسِ کبود،، از غصه جسمش تیر خورد           بیش از این عباس با آن یاس دیداری نکرد

هم میان دست و بازو فاصله افتاده است           هم میان هر دو ابـرو فاصله افتاده است

تیر سوزن شد، که دوزد پیکر او را به هم           بین اعضا از همه‌سو فاصله افتاده است

نکته‌ای سر بسته را بر دوش با خود باد برد           اینکه بین شانه و مو فاصله افتاده است!

تیغ‌ها در پیکرش پهـلو به پهلو می‌شوند           در دل هر زخم از این رو فاصله افتاده است

ازدحـام تـیـر شد در سیـنه که بین نفـس           با نفس در این هیاهو فاصله افتاده است

ناامیدی ساخت کارش را همین‌که غرق زخم           دیـد بین مشک با او فاصله افـتاده است

شـیـر می‌گـویـنـد امّـا بیـن ابـروهـای او           مثل دو بـال پـرستـو فاصله افـتاده است

ناگهان دور و بر شیر حرم غوغا شد            سـر ذبـح قـمر هاشـمیـون دعوا شد

دشمنان هلهله کردند همین که افتاد            سنـد غـارت امـوال حـرم امضا شد

علقمه شعبه ای از مسجد کوفه شده بود            سرِ سردار حسین تا دل ابرو وا شد

کـوری چـشم همه بد نظـران کـوفه            بین خون چهرۀ سقا چـقـدر زیبا شد

بعد سی سال به ارباب برادر گفت و            همۀ دشت پُر از عطر و بوی زهرا شد

لشکر حرمله خندید به عباس و حسین            پیش چـشـمـان همه قـامت آقا تا شد

سرو رعنای حرم هم قد قاسم شده بود            این غم انگیز ترین روضۀ عاشورا شد

وقت رفتن به همه درس وفاداری داد            هـمـۀ غـصـۀ او بـی کـسـی آقـا شـد

با لب تشنه لبِ آب ازین دنـیا رفت            آب شــرمـنـدۀ کـوه ادب، سـقـا شـد